“Doe ik het wel goed, Mam?”

De relatie met je moeder is vaak het eerste voorbeeld van liefde, zorg en verbinding. Het vormt een soort blauwdruk voor hoe je later relaties aangaat. Maar wat als dit eerste voorbeeld niet is wat jij als kind nodig hebt? Ook ik ( Eliesa) kreeg ooit de diagnose hechtingsstoornis. In mijn blog van deze week gaat het over een klein maar belangrijk onderdeel van mijn "moederwond".

Een einde van een cyclus

Enkele maanden geleden droomde ik weer eens over mijn moeder, maar deze droom was anders dan alle andere dromen die ik eerder had. In deze droom hadden we een goed gesprek. Ze zag er goed uit, jonger, tevredener en als mijn moeder in haar goede momenten. Ik voelde liefde, dankbaarheid en verbinding, maar tegelijkertijd wist ik dat dit een afronding was van een hele zware cyclus, voor mij althans. In deze droom nam ik pas echt afscheid van haar, terwijl ik al dertien jaar geleden het contact verbrak. Het was een afscheid dat niet voortkwam uit een duivels dilemma zoals ik die toen had. Het was een definitief afscheid uit liefde, want wij zijn klaar met elkaar. 

Verstrikking met mijn moeder

In de afgelopen jaren is zij meer dan regelmatig in mijn dromen verschenen. Overal waar ik ging zag ik haar afkeurende blik, haar wanhoop, haar verdriet, haar haat en veroordeling. Het waren vooral haar negatieve kanten die de positieve kanten volledig hebben overschaduwd. Die kanten waardoor ik me klein voelde en continu alert moest zijn of ik haar niet voor schut zou zetten of zou kwetsen. In alles sijpelde door dat ik haar leven opnieuw moest leven dus dat moest ik wel goed doen. Niet alleen door de benadering van mijn moeder, maar ook mijn oma bevestigde dat mijn leven een nieuwe kans was om fouten te herstellen. Pas afgelopen jaar kwam ik tot de ontdekking hoe de verstrikking daadwerkelijk zat en kon ik deze losmaken van mijn ware essentie. Mijn ware essentie had ik nodig om te groeien en voor mezelf te gaan staan. 

Een vaatwasser met de naam James

Ik groeide op met een moeder die naar eigen zeggen een bipolaire stoornis heeft. Een grappige anekdote; mijn moeder was zo fan van de psycholoog die haar diagnosticeerde dat alle vaatwassers bij ons thuis de naam James kregen. Mijn eigen kennis van de psychosociale ontwikkeling vertelt me dat we waarschijnlijk ook met een borderline achtige stoornis te maken hebben gehad. In 2019 kreeg ik zelf de diagnose (ambivalente) hechtingsstoornis. 

Bij een ambivalente hechtingsstijl ervaart iemand een innerlijk conflict: er is een sterk verlangen naar nabijheid, maar tegelijk veel angst om verlaten te worden. Dit ontstaat vaak in de kindertijd wanneer ouders onvoorspelbaar reageren – de ene keer warm en zorgend, de andere keer afstandelijk of afwijzend.

Als volwassene kan dit zich uiten in relaties door een grote behoefte aan bevestiging, jaloezie of onzekerheid. Er ontstaat een patroon van aantrekken en afstoten: willen vasthouden én bang zijn voor afwijzing.

Angst en afwijzing

In 2019 kampte ik met enorme angsten en mijn relatie wordt vrijwel altijd gekenmerkt door  aantrekken en afstoten. In sociale interacties liet ik nooit het achterste van mijn tong zien, waardoor iemand me nooit echt goed kon pijlen. Vriendschappen eindigden net zo snel als ze ontstonden en de psycholoog verbaasde zich erover dat dit mij niet zoveel deed. Ik had geen moeite met afscheid nemen en verdriet ervan kwam bij mij echt niet voor. Ik hield iedereen op een veilige afstand en ging door met mijn leven.

Een brief aan mijn moeder Enkele maanden voor de bewuste droom schreef ik een brief voor mijn moeder. Een brief die is ontstaan uit een jarenlang proces wat ik onbewust nog met haar heb gelopen, ook al was er geen contact. Een proces wat ik onmogelijk had kunnen lopen, als we nog in contact waren geweest. Het was een brief waarin ik heel bewust afstand nam van alle nare dingen die er waren voorgevallen. In de brief deed het er niet meer toe waarin ze tekortgeschoten was als moeder. Ik had enkel de intentie om haar te laten weten dat ik haar zie, door al haar maskers heen. Dat ik oprechte liefde en dankbaarheid kon voelen omdat ik nu pas doorhad dat zij alles heeft gedaan wat binnen haar mogelijkheden heeft gelegen om mij een goed leven te geven. Ik zag nu pas mijn moeder als gekwetst kind en daar kon ik onmogelijk haat of boosheid voor blijven voelen. Het mooie hiervan is dat ik door deze transformatie nu ook naar anderen kijk op deze manier. De relatie met haar is een directe spiegeling naar alle andere relaties. Het helpt mij anders omgaan met mijn verdriet (ook als gekwetst kind). Ik ben niet meer het slachtoffer en dus hoef ik me ook niet meer zo te gedragen. 

Liefde betekent niet automatisch contact Ik heb in mijn leven al veel brieven aan mijn moeder geschreven in een poging het op te ruimen. Ik heb energetische koorden doorgeknipt en het op papier verbrand. Ik zie nu waarom dit voor mij nooit gewerkt heeft. Ik zou er pas klaar voor zijn als ik bereid was mijn moeder te betrekken dus afgelopen jaar deed ik precies dat. Ik had geen idee of ik het contact weer aan wilde gaan. Mijn angst zei me dat ik nog steeds achter mijn besluit stond, want wat zou ik me weer op de hals halen als ik mijn moeder zou uitnodigen in ons leven? Dit zou niet alleen voor mij consequenties hebben. Ik liet het lot bepalen maar één ding stond vast: Ik moest ervoor zorgen dat mijn moeder de kans zou krijgen om mijn brief te lezen. Dat deed ik voor mezelf en een beetje voor haar.

Blij met een afwijzing Drie keer is scheepsrecht. 1. Ik benaderde haar zelf direct via facebook zonder succes 2. Ik benaderde haar beste vriend via LinkedIn zonder succes 3. Ik benaderde haar beste vriendin (getrouwd met haar beste vriend) en daar vond ik de openheid en eerlijkheid die ik zocht. Mijn ouders wilden van hun pensioen genieten en dat betekende geen contact of brief van mij. 

Acceptatie Ik had alles gedaan wat er binnen mijn mogelijkheden lag om te zorgen dat zij de brief kon lezen. Zij heeft ervoor gekozen dit niet te doen en tot in het diepste van mijn kern kan ik hier vrede mee voelen want ik snap het. Het geeft mij rust dat dit hoofdstuk is afgesloten voor nu. Haar afwijzing gaf mij de bevestiging dat ik haar goedkeuring niet meer nodig heb. Ik loop mijn eigen proces en dat alleen al geeft mij het gevoel dat ik goed genoeg ben. 

* Vanuit mijn diepste pijn ontwikkel ik mijn grootste kracht. Inmiddels leef ik mijn eigen leven en zoek ik niet meer naar de goedkeuring van mijn ouders. Wil jij ook leren volledig op eigen benen te staan en niet meer afhankelijk te zijn van je ouders? Ik ontvang je graag in mijn praktijk om te kijken hoe ik jou hierbij kan begeleiden. Een kennismaking is altijd vrijblijvend! 

Veel liefs Eliesa